سقوط و عدم تعادل در سالمند

بیش از نیم قرن است که در تحقیقات مختلف تجربه سقوط در افراد سالمند و مشکلات همراه و پیامد های آن برای خود سالمند و خانواده وی مورد بررسی قرار گرفته است و نیز قرار خواهد گرفت.

از آنجایی که فرد سالمند به عنوان یک انسان منحصر به فرد که دارای نیازهای گوناگون اجتماعی، جسمی، روانی، معنوی، اقتصادی و ... است، لذا نمی توان یک الگوی برنامه مراقبتی واحدی برای پیشگیری، درمان و بازتوانی ایشان تدوین کرد.  اما می توان با انجام یک بررسی جامع و کل نگر و پویا براساس شرایط هر یک از افراد سالمند(با تاکید بر منحصر به فرد بودن) تا حدودی از وقوع سقوط جلوگیری کرد و از پیامد های آن کاست.

سقوط ها یکی از دلایل صدمات مرگ آفرین و آسیب رسان در ایالات متحده آمریکا بوده و یکی از دلایل عمده ناتوانی های حرکتی، دریافت خدمات بیمارستانی، صدمات روحی و بستری شدن در بیمارستان است.

سقوط چون ممکن است همراه با آسیب جسمانی، شکستگی، بستری شدن در بیمارستان، معلولیت، استفاده از وسایل کمکی و غیره باشد، تاثیر مستقیم و غیر مستقیم روی عملکرد سالمند دارد.

تجربه سقوط فرد سالمند به طور مستقیم موجب:

ترس از سقوط مجدد، اجتناب از فعالیت روزانه زندگی خود، محدود شدن تحرک، افت های روانشناختی شود.

حدود 30 درصد سالمندان حداقل یک بار در سال تجربه سقوط داشته اند.

 شیوع زیاد سقوط مسئله مهمی است که می تواند پیامد های معکوس سلامتی از جمله:

 کاهش کیفیت زندگی، محدودیت کارکردی، محدودیت فعالیت و افسردگی،بار مالی ناشی از سقوط فرد سالمند، بر روی فرد، خانواده و جامعه را داشته باشد. سقوط همراه با عوارضی است که باعث دوره های بستری طولانی مدت و افزایش هزینه های درمانی نیز میباشد.

تخمین زده می شود، که یک سوم کل هزینه های درمانی مربوط به حوادث سقوط است.

بی شک سقوط یک رویداد کاملاً تصادفی نیست، بلکه می توان با ارزیابی تعدادی از عوامل خطر، آن را پیش بینی  و پیشگیری کرد. یکی از مهمترین راهبرد ها برای کاهش سقوط در سالمندان، حفظ سبک زندگی فعال از لحاظ جسمانی است.

عوامل موثر در خطر سقوط در افراد سالمند

از آنجایی که هیچ دو نفر سالمندی مثل هم نیستند (آنها ممکن است بیماری‌های مختلفی داشته باشند و یا داروهای مختلفی مصرف کنند و محیط زندگی آنان متفاوت باشند) همه سقوط ها نیز مثل هم نیستند و می‌توانند علل متفاوت داشته باشند. شناخت سالمندان و شرایطی که آنها را در مخاطره قرار می‌دهد، ما را در یک شرایط مناسب برای پیشگیری از سقوط، قرار می‌دهد.

عوامل خطر سقوط معمولاً به دو گروه اصلی تقسیم بندی می‌شود:

عوامل خطر درونی: یعنی عوامل شخصی فرد سالمند برای افزایش خطر سقوط، مانند بیماری ها و عوارض جانبی دارو ها؛ که می‌توانند بر توانایی شخص جهت حفظ تعادلش تأثیر داشته باشد.

عوامل خطر بیرونی: یعنی عوامل محیطی که خطر سقوط را افزایش می دهند، مانند سطوح لغزنده، موانع، روشنایی کم و دیگر خطرات امنیتی؛ که می‌توانند زمینه را برای سر خوردن و لغزیدن سالمندان فراهم نمایند.

عوامل موثر در خطر سقوط در افراد سالمند- عوامل خطر درونی:

-سقوط های قبلی: سالمندانی که قبلاً زمین خورده باشند، احتمال زیاد تری وجود دارد که مجدداً زمین بخورند. زمین خوردن ها اغلب یک نشانه ای از یک مشکل یا چند مشکل و یا شرایط و اوضاع خطرناک محیطی است.

-سقوط های آسیب زا: هر گونه دردی در پی سقوط می‌تواند به سختی و مشکل حرکتی منجر شود که می‌تواند تعادل و توانایی راه رفتن ایمن را تحت تأثیر قرار دهد.

تغییر در وضعیت فعلی: هر وقت یک بیماری حاد در یک فرد سالمند آشکار گردد، مانند عفونت مجاری ادرار (UTI)، پنومونی و یا افت قند خون، گفته می‌شود که این فرد تغییر در وضعیت را متحمل شده است. هر بیماری که سبب تغییر در وضعیت گردد، می‌تواند خطر سقوط را افزایش دهد.

افت قدرت بینایی: بیماری های چشمی از قبیل گلوکوم، آب مروارید می تواند ادراک عمقی را تغییر داده و تیرگی و عدم وضوح را سبب شود. این باعث می شود که سالمندان موانع و خطرات سر راهشان را نبینند و می تواند به سر خوردن و لغزیدن منجر شود.

عینک های کثیف، و یا عدم استفاده از عینک به هنگام ضرورت نیز می تواند خطر سقوط را افزایش دهد.

 بینایی کم عامل مهمی در سقوط های همراه با آسیب محسوب می شود. در حقیقت، بینایی کم به خطر مضاعف شکستگی لگن مربوط می شود.

بینایی کم همراه با کاهش روشنایی می تواند به سرخوردن ها و لغزیدن ها منجر شود.

 سالمندان با قدرت بینایی کم، ترس بیشتری از سقوط دارند.

ترکیب قدرت بینایی کم و ترس از سقوط می تواند به ترس از راه رفتن منجر گردد که این خود می تواند به ضعف عضلانی و افزایش خطر سقوط منتهی گردد.

مشکلات ارتباطی: ارتباط معیوب به دلیل شرایطی مانند سکته، دمانس و یا صحبت کردن به یک زبان دیگر، می‌تواند بر امنیت سالمندان تأثیر گذار باشد. عدم توانایی در آشکار ساختن نیاز ها و خواسته ها و عدم توانایی درک احتیاطات امنیتی ممکن است سبب شوند که این افراد برای انجام فعالیت هایی تلاش کنند که نباید بدون کمک آن ها را انجام دهند.

افت قدرت شنوایی: مکانیسم های حسی در گوش کمک می کنند تا تعادل فرد حفظ شود. در نتیجه هر نوع آسیب در شنوایی می تواند به مشکلات تعادلی منجر گردد. واکس گوش فراوان و استفاده نکردن از سمعک.

 فرد سالمند ممکن است قادر نباشند به طور واضح بشنوند و دستورالعمل های امنیتی را درک کنند، از قبیل درک آموزش لازم برای حفظ امنیت خود مانند چگونگی بلند شدن و نشستن.

بی اختیاری ادرار: عدم توانایی کنترل عملکرد مثانه و ترس بی اختیاری ادراری منجر به حس فوریت در استفاده از دستشویی شود. اغلب سالمندان با عجله به سمت دستشویی می روند، که در این شرایط ایمنی کاهش یافته و در نتیجه به احتمال زیاد دچار سقوط می شوند.

بلند شدن از خواب در طول شب جهت استفاده از دستشویی، ممکن است به خاطر خواب آلودگی و روشنایی کم، منجر به سقوط شود.

بعضی سالمندان ممکن است تا وقتی خود را به دستشویی برسانند، نتوانند ادرار خود را نگهدارند و احتمال دارد روی ادرار ریخته شده ی خود، در روی زمین سر بخورند.

تحلیل قدرت عضلانی دست ها و پاها: بیماری هایی همچون آرتریت، دیابت و سکته می توانند قدرت عضلانی در دست ها و پاها را تغییر دهند، در نتیجه استفاده از قدرت دست ها و پاها به هنگام بیرون آمدن از تخت و یا بلند شدن از روی صندلی یا رفتن به دستشویی، بسیار سخت تر می گردد. که می تواند به راحتی باعث از دست رفتن تعادل و افزایش خطر سقوط شود.

 

 مشکلات تعادل و راه رفتن: اختلالاتی همچون سکته، آرتریت، دیابت، بیماری پارکینسون ممکن است بر توانایی عضلانی سالمندان و زمان واکنش آنان تأثیر بگذارد. در نتیجه راه رفتن مشکل تر شده و کنترل تعادل و هماهنگی تحت تأثیر قرار می گیرد.

استفاده از داروها: سالمندان ممکن است از یکسری بیماری ها رنج ببرند که نیاز به مصرف چندین دارو داشته باشند. مصرف دارو های زیاد یا تلفیق و ترکیب غلط دارویی می‌تواند بر قضاوت، هماهنگی و تعادل سالمندان تأثیر گذار باشد.

عوارض جانبی معمول داروها که خطر سقوط را افزایش می‌دهند عبارتند از: سرگیجه، گیجی، خستگی مفرط و خواب آلودگی.

دارو هایی که خطر سقوط را افزایش می دهند عبارتند از: دارو های فشار خون، قلبی، مدر، آرام بخش ها و ضد افسردگی. سالمندان مصرف کننده ترکیبی از این داروها خطر سقوط بالایی دارند. به عنوان مثال مصرف داروهایی مانند: آنتی آریتمی ها، آنتی کولینزژیک ها، ضد تشنج ها، دیورتیک ها، بنزودپازپین ها و سایر خواب آورها، آنتی سایکوتیک ها، ضدافسردگی ها.

همچنین سایر شرایط دیگر مانند:

-فشارخون پایین

-تغییر در الگوی خواب

-دمانس

-افسردگی و اضطراب

-ترس از سقوط

-عدم فعالیت

خطر سقوط در فرد سالمند را افزایش می دهند.

عوامل موثر در خطر سقوط در افراد سالمند- عوامل خطر بیرونی:

سالمندان، محیط فیزیکی را به گونه ای متفاوت از جوان تر ها درک کرده و پاسخ های متفاوتی نسبت به شرایط می دهند.هراندازه محدودیت های عملکردی بیشتر تجربه می شود، سالمند نیز وابستگی یا اتکای بیشتری به محیط می یابد. با کاسته شدن از توانایی ها و بروز اختلال در اندام های حسی، فرد به نقطه ای می رسد که در آن به هر دو محیط عمومی اجتماع و محیط فیزیکی، برای تداوم عملکرد خود اتکا می یابد.

عوامل محیطی مانند:

- نور ناکافی

- نبود نرده محافظ بر روی پله ها

- سطوح سر

- پادری ها

-سیم ها و بندها ( طناب ) و به هم ریختگی های محیط منزل

- سطوح روغنی

- ارتفاع نامناسب تخت خواب ها، صندلی ها و یا توالت ها

- ایمنی های فیزیکی ، شامل نرده های تخت خواب

سطوح کف ساختمان: کف های خیس و لغزنده و سطوح بسیار صیقلی شده و جلا یافته می‌توانند به‌راحتی منجر به سر خوردن شوند، مخصوصاً در مورد سالمندانی که تعادل و راه رفتن ضعیفی دارند.

اگر سطح ساختمان درخشندگی زیادی را منعکس نماید.

 همچنین سر خوردن و یا برخورد با لوازم و اثاثیه، قدم زدن ها، ویلچرها و یا تجهیزات در سر راه سالمند، یک علت مکرر سقوط افراد سالمند با بینایی کم می باشد.

 ارتفاع تخت: ارتفاع یک تخت که خیلی پایین یا خیلی بالا باشد، می‌تواند به مشکلاتی هنگام انتقال و خطر سقوط منجر شود، مخصوصاً در مورد سالمندانی که ضعف اندام دارند.

 صندلی‌ها و توالت‌ها: توالت‌ها و صندلی‌های دارای محل نشستن پایین، بخصوص آن هایی که بدون دسته مناسب و تکیه گاه نرده ای جهت گرفتن هستند، می‌توانند هنگام برخاستن از آن ها مشکل زا باشند و خطر سقوط را افزایش دهند. مخصوصاً در سالمندانی که ضعف عضلانی و بیماری‌های عصبی دارند، یک عامل خطر محسوب می‌شود.

دستگیره های دستشویی: فقدان تکیه گاه های دستی مناسب یا میله هایی برای گرفتن جهت کمک هنگام انتقال در دستشویی، می‌تواند خطر سقوط را در مورد سالمندانی که دچار اختلال تعادل هستند، افزایش دهد.

   استفاده از دوش دستی یا وجود صندلی یا چهار پایه برای نشستن زیر دوش، نصب میله هایی به عنوان دستگیره بر دیوار حمام که بتوان قبل از لیز خوردن  با گرفتن آنها تعادل خود را حفظ نمود.

عصا ها و واکرها: معمولاً عصاها و واکرها استفاده می‌شوند تا تعادل و راه رفتن سالمند را بهبود ببخشند؛ که این خود کمک می‌کند تا در مقابل زمین خوردن ها محافظت شوند. ولی عصا ها و واکر هایی که شکسته هستند و یا سرپوش های پلاستیکی فرسوده ای دارند، برای سالمند مناسب نبوده و بالقوه خطرناک هستند، بنابراین آن ها از تعادل سالمند حمایت نکرده و می‌توانند منجر به سقوط شوند.

ویلچرها:صندلی‌هایی که در حین انتقال منحرف شده یا کج شوند، به‌طور ویژه خطرناک هستند. ترمز ها یا رکاب های مخصوص پا عامل اصلی دیگری از زمین خوردن های با ویلچر می‌باشند.

 روشنایی محیط: روشنایی کم و تاریک در راهرو ها، اتاق خواب ها و دستشویی ها می‌توانند به شرایط راه رفتن خطرناک منجر گردند که خطر سقوط را افزایش می دهند. بینایی کم و معیوب، مشکل روشنایی را دو برابر خطرناک می سازد.

نرده های اطراف تخت: نرده های تخت، که برای حفاظت فرد سالمند حین انتقال تخت استفاده می‌شود، می‌تواند از سالمندان در برابر سقوط محافظت کند. ولی گاهی اوقات سالمندان سعی می‌کنند از روی آن ها یا اطراف آن ها بالا بروند که این امر خطر سقوط و صدمات را افزایش می‌دهد.

کفش و پاپوش:پوشیدن جوراب یا پاپوش بدون کفش، ممکن است تعادل و راه رفتن را تغییر دهد و باعث شوند یک سالمند سر بخورد. همچنین پوشیدن کفش با پاشنه های نرم و ضخیم می‌تواند در برخی سالمندان دارای مشکلات حسی، مانند کسانی که دیابت دارند، مانع تعادل شان شود و باعث سقوط گردد.

جابجایی: جابجا شدن از یک خانه شخصی به منزل فرزندان و یا به سرای سالمندان و قرارگرفتن در معرض افراد جدید، محیط های جدید و کارهای روزمره جدید، می‌تواند موجب حواس پرتی سالمندان شده و خطر سقوط را افزایش دهد.

سالمندان تازه پذیرش شده در طول دو، سه هفته اول، احتمال سقوط بیشتری را دارند. سالمندان دارای گیجی به طور خاص در طول 24 تا 48 ساعت اولیه پس از ورود در معرض خطر سقوط هستند. سقوط ممکن است نتیجه هر یک از عوامل درونی یا بیرونی باشند. ولی اغلب موارد، سقوط توسط ترکیبی از عوامل سبب می‌شوند. عوامل بسیاری می‌توانند به سقوط منجر شوند.

پیشگیری از سقوط در افراد سالمند:

برای پیشگیری از سقوط افراد سالمند چه در منزل، چه در بیمارستان، اقداماتی می توان کرد که شامل موارد زیر است:

-تشخیص هویت سالمندانی که در معرض خطر سقوط هستند.

-اطلاع رسانی خطر سقوط سالمند به تمام مراقبین

-ایجاد یک برنامه مراقبتی هدفمند در راستای کاهش عوامل خطر سقوط

-زیر نظر داشتن سالمندانی که در معرض خطر سقوط هستند

-انجام ارزیابی ها و معاینات پس از سقوط

-اصلاح و تغییر برنامه مراقبتی سالمند بر اساس ارزیابی مجدد خطر سقوط

همچنین علاوه براین باید مراقبین رسمی و غیر رسمی موارد زیر را نیز در نظر داشته باشند:

-همیشه در دسترس باشند

-مطمئن شوند که سالمند از کفش های محکم وغیر لغزنده استفاده می کنند.

-در فعالیت های روزانه زندگی به آنها کمک کرده و سعی کنند تا قبل از نیاز افراد به درخواست کمک، نیازهای آنها را برآورده سازند

-آنها را ترغیب کنند تا درصورت نیاز درخواست کمک کنند.

-مرتبا افرادی راکه قادر به درخواست کمک نیستند را چک کرده و به آنها سر بزنند.

-مطمئن شوند که تخت خواب در پایین ترین حد ممکن بوده و چرخ های آن قفل یا ثابت باشد.

 -با دقت و مرتبا محیط اطراف را برای حذف عوامل خطرآفرین و آسیب های حاصل از آن بررسی و عوامل خطرآفرین را از دسترس دور کنند و از محافظ لگن استفاده کنند .

-استفاده از ابزارهای کمک حرکتی را بررسی کنند.

-به سیاست های آموزشی در خصوص استفاده از حفاظ ها و مهارهای فیزیکی از جمله تخت های نرده دار پایبند باشند.

-درصورت نیاز شخص به شخص و محل به محل و در هر زمانی همراهی شان کنند.

-مراقبت های جلوگیری از افتادن را در یادداشت های شخصی بایگانی و ثبت کنند.

چگونه سالمندان در معرض خطر سقوط را شناسایی کنیم؟

هدف از ارزیابی خطر سقوط این است که مشخص نماییم یک سالمند در معرض خطر سقوط هست یا نه، و اگر اینگونه است چه عواملی سالمند را در معرض این خطر قرار میدهد؟

تکمیل یک ارزیابی خطر سقوط و جستجوی وجود عوامل خطر سقوط، اولین قدم در پیشگیری از سقوط هاست. بنابراین ضروری است که تیم ارائه دهنده خدمات سلامتی مؤلفه های ارزیابی خطر سقوط را بشناسند. از آن جا که خطر سقوط یک پروسه مداوم و پیشرو و نیز متغیر است و البته به وضعیت عملکردی و دارویی سالمند، داروها و یا شرایط محیطی، بستگی دارد.مهم ترین عوامل خطر سقوط عبارتند از:

-سابقه زمین خوردگی ها

-گیجی یا وضعیت ذهنی تغییر یافته

-نیاز به دستشویی رفتن (بی اختیاری و یا تکرر ادرار)

-دارو های مصرفی

-تغییر در عملکرد حرکتی (مشکلاتی در تعادل هنگام راه رفتن و جابجایی)

یک ارزیابی ساده از تحرک نیز در شناسایی امکان بالقوه زمین خوردن سالمندان مفید است، مخصوصاً اگر عملکرد حرکتی معیوبی داشته باشند. این امر با واداشتن سالمندان به انجام این کارها صورت می گیرد:

-برخاستن از صندلی و تختخواب خود

-راه رفتن در اطراف تختخواب و رفتن به دستشویی

-برخاستن از توالت

هنگام انجام ارزیابی تحرک، باید توجه لازم به هرگونه حرکات غیر عادی بشود. وقتی سالمند مورد مشاهده قرار می گیرد، سؤالات زیر جواب داده می‌شود:

-آیا سالمند در حین جابجایی متوازن و با ثبات است؟

-آیا سالمند هنگام راه رفتن متوازن و با ثبات است؟

-آیا به هنگام کاربرد عصا یا واکر، سالمند از آن ها به طور صحیح استفاده می‌کند؟

مشاهده حرکات سالمند، ارزیابی سریع این موارد را اجازه می‌دهد:

-مشکلات مربوط به راه رفتن، جا به جایی و تعادل سالمند

-مشکلات مربوط به محیط سالمند، از قبیل صندلی‌های بی ثبات و یا توالت‌های با ارتفاع کم که ممکن است در راه رفتن ایمن سالمندان دخالت داشته باشد.

-سالمندانی که در انجام تست مشکل دارند و بی ثبات هستند، به ارزیابی بیشتری توسط یک درمانگر جسمی نیاز دارند.

بنابراین مهم است که هر گونه مشکلات حرکتی تجربه شده توسط سالمند به تیم ارائه دهنده خدمات سلامتی گزارش شود.

چه مواقعی ارزیابی خطر سقوط باید انجام شود؟

-هر سالمند پذیرفته شده در سرای سالمندان یا بیمارستان باید یک ارزیابی جامع خطر سقوط را دریافت نماید تا عواملی که افراد را در معرض خطر سقوط قرار می‌دهد شناسایی گردد. زمان‌های دیگری که ارزیابی خطر سقوط مفید است تا انجام گردد، عبارتند از:

-زمانی که یک سالمند زمین می خورد.

-زمانی که وضعیت جسمی یا ذهنی یک سالمند به طور قابل توجهی تغییر می‌کند.

-زمانی که داروهای سالمند عوض می‌شود (مثلاً داروهای جدیدی تجویز می‌شود و یا دوز فعلی دارو ها تغییر می‌کند).

-زمانی که یک سالمند از یک اتاق یا طبقه به اتاق یا طبقه دیگری نقل مکان می‌کند.

خطر سقوط می‌تواند این گونه اعلام گردد:

-استفاده از تصاویر فلش های رنگی که در اتاق و یا در تختخواب سالمند، قرار داده می‌شود.

-استفاده از دست بند های شناسایی رنگی که برای سالمندان پرخطر بسته می‌شود.

-استفاده از گزارش های شیفتی روزانه پرسنل جهت بررسی وضعیت خطر سقوط های سالمندان در تعویض شیفت ها.

-استفاده از یاد داشت های مربوط به انتقال ها (با مضمون وضعیت خطر سقوط های و جزئیات راهکارهای پیشگیری از سقوط)، وقتی که سالمند از طبقه یا بخشی انتقال داده می شود. بدین طریق، هر کسی در این مکان می‌داند که سالمند در معرض خطر سقوط است و یا پتانسیل مصدومیت را دارد. گفتن به اعضای خانواده در مورد خطر سقوط سالمند و عوامل خطر خاص مربوط به آن ها نیز اهمیت دارد.

مداخلات مناسب درخطر سقوط چه هستند؟

مداخلات مناسب در خطر سقوط، راهکارهایی هستند که استفاده می‌شوند تا خطر سقوط یک فرد سالمند را کاهش دهند. به طور کلی مداخله های هدفمند جهت جلوگیری از سقوط ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: خطر کم و خطر بالا.

خطر و ریسک پایین سقوط:

تعدادی از افراد سالمند وجود دارند که علیرغم داشتن چند بیماری و یا مصرف داروهای بسیار، هرگز زمین نمی خوردند و هیچ گونه ایراد عملکردی یا مشکل حرکتی ندارند. اگر چه این افراد ممکن است در آینده با مسئله سقوط مواجه شوند، ولی آن ها به عنوان خطر سقوط سطح پایین تلقی می‌شوند. ولی این بدان معنی نیست که نیازی به محافظت در برابر سقوط ها در این سالمندان وجود ندارد. سالمندان دارای ریسک پایین سقوط باید مداخلات پیشگیرانه ای را دریافت نمایند.

نمونه هایی از مداخلات مخصوص سالمندان با ریسک پایین شامل:

-راهنمایی و آشنا کردن سالمند با محیط های جدید اطراف

-آموزش این نکته به فرد سالمند که میز کنار تخت روی چرخ هایی قرار گرفته و چنانچه به آن ها تکیه شود نمی‌توانند تکیه گاه باشد.

-قرار دادن عصا ها و واکر ها در جایی که فرد سالمند می‌توانند به‌راحتی در دسترس باشند.

-مطمئن شدن از اینکه فرد سالمند پاپوش ضد سر خوردن می پوشد.

-مطمئن شدن از اینکه تختخواب برای سالمند در پایین ترین ارتفاع مناسب قرار گرفته و اینکه چرخ های تختخواب قفل هستند.

-در نظر گرفتن نیاز به روشنایی اضافه، همچون چراغ خواب ها

-مطمئن شدن از اینکه کلید احضار در دسترس قرار دارد.

-اطمینان از اینکه کف ساختمان خشک و مرتب و منظم است.

خطر و ریسک های بالای سقوط:

سالمندان در معرض ریسک های بالای سقوط باید مداخلات پیشگیری کننده هدفمند در راستای عوامل خطر شناسایی شده را دریافت نمایند. نمونه هایی از مداخلات برای سالمندان دارای ریسک بالای سقوط از این قرارند:

-کمک و نظارت سالمند به هنگام جابجایی و راه رفتن

-معاینه و کنترل منظم سالمند

-ارزیابی نیازهای سالمندان هر دو ساعت، زمانی که سالمند بیدار است، یا مطابق برنامه تثبیت شده برای توالت رفتن

-تقویت نیاز سالمند در درخواست کمک از پرسنل هنگام انتقال یا راه رفتن

-هرگز سالمند در دستشویی تنها نشود

فرد سالمند (چنانچه از لحاظ ذهنی توانا باشد) اعضای خانواده او باید در روند برنامه ریزی مراقبتی دخیل شوند.آن ها باید توضیحی در مورد عوامل خطر خاص و اینگه چه اقداماتی را باید انجام دهند تا خطر سقوط را به حداقل برسانند، دریافت نمایند.اعمال و اقداماتی که سالمندان و اعضای خانواده انجام می دهند یا انجام نمی دهند، نقش مهمی را در پیشگیری از سقوط ایفا می‌کند.

تهیه کننده : فرزانه بلوری

کارشناسی ارشد پرستاری سالمندی

دبیر کمیته بیمارستان دوستدار سالمند مرکز آموزشی درمانی خلیلی